نبود رمپ، درهای ورودی بزرگ و یا اتوماتیک، آسانسور، دستشوییهای برای معلولان ویلچری از جمله مشکلاتی است که همچنان دانشجویان معلول در دانشگاهها با آن دست بهگریبان هستند.
به گزارش پایگاه خبری پهنه پرواز، بر اساس اصل سیام قوانین جمهوری اسلامی ایران، حق ادامه تحصیل برای افراد معلول به رسمیت شناخته شده است و این قانون به حق تحصیل «همه ملت» تاکید کرده و واضح است که افراد دارای معلولیت نیز شامل «همه ملت» میشوند.
حال با نگاهی به تعداد معلولان در ایران متوجه میشوید که آمار دقیقی از تعداد معلولان در کشور وجود ندارد. ولی بر اساس آمار سازمان بهزیستی کشور بیش از یک میلیون و ۵۰۰ هزار معلول در ایران وجود دارد و سالانه نیز به تعداد آنان افزوده میشود. البته این آمار فقط شامل افراد ثبت شده و رسمی است و آمار غیررسمی و ثبت نشده و افرادی که به دلیل بیمارهای گوناگون و در مراحل مختلف زندگی دچار معلولیت میشوند و همچنین معلولیتهای سالمندان و ناشی از افزایش سن جز این آمار نیست. همچنین طبق آمار این سازمان از این تعداد حدود ۲۰ هزار معلول دانشجو در مقاطع مختلف تحصیل میکنند.
این در حالی است که اصول ساختمان سازی در ایران معلولگرا نیست و به همین دلیل معماری نامناسب فضای دانشگاه، اعم از کلاسها، طبقات، دستشوییها و ساختمانهای اداری همواره سبب ایجاد مشکلات فراوان برای دانشجویان معلول میشود.
در طراحی ساختمانهای قدیمیتر دانشگاهها، نیازهای دانشجویان دارای معلولیت مانند رمپ، درهای ورودی بزرگ، درهای اتوماتیک، آسانسورهای بزرگ و دستشوییهای مخصوص وجود ندارد و اصلاح هم نشده است. همچنین پلهها بزرگترین مانع ورود برای دانشجویانی هستند که از صندلی چرخدار، عصا یا واکر استفاده میکنند. وجود حتی دو پله کافی است که دانشجوی معلول نتواند وارد فضای آموزشی شود.
همچنین دانشجویان دارای معلولیت اغلب حضور پررنگی در برنامههای جنبی دانشگاه و فعالیتهای هنری، فرهنگی، ورزشی ندارند. زیرا امکانات عمومی ورزشی برای افراد سالم تعریف شده است تا دانشجویان معلول از این امکانات بیبهره شوند.
در کشورهای پیشرفته، مکانهای عمومی و دانشگاهها دارای پارکینگ ویژه معلولان است. ولی این اتفاق هنوز در کشور ما رخ نداده و یا به درستی اجرا نمیشود. این شرایط بر بازدهی کیفی و تحصیلی دانشجویان معلول اثرات منفی و جبرانناپذیری میگذارد و ممکن است حتی شرایط جسمی آنها را وخیمتر کند.