محمد حشمتی‌فر، نویسنده‌ای که علیرغم معلولیت شدید ، قلمش صدای درونش را به جهان می‌رساند، با زندگی خاص و دل‌مشغولی‌هایش به داستان‌سرایی پرداخت. او در مصاحبه اختصاصی با پایگاه خبری پهنه پرواز ؛ مخاطبان را به دنیایی متفاوت می‌برد ، به جایی که امید و پایداری، از میان تنگناهای زندگی، راهی به سوی نور و خلاقیت باز می‌کند.
پهنه پرواز: لطفاً خودتان را معرفی کنید و از دوران کودکی و نوجوانی‌تان بگویید.
محمد حشمتی‌فر: من محمد حشمتی‌فر هستم، متولد ۲۲ اسفند ۱۳۶۶ در مشهد. در یک خانواده شش‌نفره به دنیا آمدم و فرزند بزرگ خانواده هستم. اگرچه در روستا متولد شدم، اما دوران کودکی‌ام بیشتر در مشهد سپری شد. در آن زمان که معلولیتم شدت نگرفته بود، زندگی برایم ساده‌تر بود و ارتباط بیشتری با جامعه داشتم. تحصیلاتم را تا مقطع پیش‌دانشگاهی ادامه دادم، اما با توجه به مشکلات رفت‌وآمد و عدم اطمینان از آینده شغلی به عنوان یک فرد معلول، تصمیم گرفتم از ادامه تحصیل در دانشگاه صرف‌نظر کنم.
پهنه پرواز: در مورد شروع بیماری‌تان و واکنش خانواده به آن صحبت کنید.
محمد حشمتی‌فر: من از بدو تولد به بیماری دیستروفی عضلانی، که نتیجه ازدواج فامیلی پدر و مادرم بود، مبتلا بودم. خانواده‌ام برای درمان من تلاش‌های زیادی کردند تا اینکه دکترها به ما گفتند این بیماری درمان ندارد. شخصاً آدم واقع‌گرایی هستم و با اینکه پذیرش معلولیتم دشوار بود، اما آن را پذیرفتم.
پهنه پرواز: چطور به نویسندگی روی آوردید و فعالیت‌تان را در این زمینه شروع کردید؟
محمد حشمتی‌فر: از نوجوانی به کتاب‌خوانی علاقه داشتم. وقتی اوایل جوانی به دلیل بیماری خانه‌نشین شدم و از استقلال مالی برخوردار نبودم، تصمیم گرفتم بنویسم. در سال ۱۳۹۴ نخستین داستانم را نوشتم و چاپ کردم، اما پس از شنیدن نقدها احساس شکست کردم و جلوی انتشار آن را گرفتم. بعدها با مطالعه دقیق اصول داستان‌نویسی و استفاده از راهنمایی‌های دوستان اهل قلم، تصمیم گرفتم به نوشتن ادامه دهم.
پهنه پرواز: به عنوان یک فرد معلول، چه سختی‌هایی را در فعالیت‌های هنری و اجتماعی تجربه کرده‌اید؟
محمد حشمتی‌فر: از نوجوانی به یادگیری زبان انگلیسی، داستان‌نویسی و شعر علاقه‌مند بودم، اما هیچ حمایتی نداشتم و معلولیتم همیشه مرا محدود می‌کرد. با این حال، رشد اینترنت به من کمک کرد تا ارتباطم را با جامعه حفظ کنم. باید اعتراف کنم که معلولیت، به‌ویژه بدون حمایت، محدودیت بزرگی است. امیدوارم روزی برسد که جامعه بفهمد معلولان تنها در ظاهر جسمی با دیگران متفاوت هستند و ذهن و روحشان به همان اندازه پویاست.
پهنه پرواز: در پایان، از حامیان و مشوقان‌تان بگویید.
محمد حشمتی‌فر: دایی و خاله‌ام از اولین مشوقان و راهنمایان من بوده‌اند و همیشه حامی‌ام بوده‌اند. پس از ورود به دنیای مجازی نیز دوستان زیادی پیدا کردم که همواره از من حمایت کرده و راهنمایی‌ام کرده‌اند.
محمد حشمتی‌فر نه تنها توانست محدودیت‌های جسمانی خود را به سکوی پرتابی برای بیان هنری خود تبدیل کند، بلکه با بهره‌گیری از دنیای مجازی و حمایت‌های دوستان و خانواده، حضور خود را در جامعه پررنگ‌تر کرد. او به ما نشان داد که مرزهای جسمی نمی‌توانند روحی خلاق و بی‌مرز را محدود کنند. این نویسنده توانا با قلم خود، همچنان در راهی می‌نویسد که از تاریکی‌ها، روشنایی برمی‌خیزد و از محدودیت‌ها، بی‌کرانی خلق می‌شود. داستان او، الهامی است برای همه کسانی که در جستجوی امید و معنا، در برابر چالش‌های زندگی ایستاده‌اند
