شادی در ایران امروز تنها یک تجربه شخصی یا تفریحی نیست، بلکه می‌توان آن را نوعی «فناوری اجتماعی» دانست؛ ابزاری که امید و نشاط را در سطح جامعه توزیع می‌کند. فشارهای اقتصادی و روانی بر زندگی روزمره سایه انداخته‌اند و عرصه عمومی نیز از این فشارها بی‌نصیب نمانده است. در چنین شرایطی، برگزاری کنسرت‌ها به‌ویژه در سطح عمومی و حتی دولتی، فراتر از یک رویداد فرهنگی ساده، به ضرورتی اجتماعی و ملی برای بازسازی روحیه و پیوند اجتماعی تبدیل می‌شود.
چرا کنسرت‌ها به‌عنوان فناوری شادی شناخته می‌شوند؟
کنسرت‌های عمومی و رایگان علاوه بر فراهم کردن دسترسی گسترده به هنر، حس برابری و عدالت فرهنگی را تقویت می‌کنند.
حتی اگر بلیت‌دار باشند، برگزاری کنسرت در مناطق محروم نقش مهمی در ایجاد امید و نشاط دارد و فرصتی فرهنگی در اختیار مردمی قرار می‌دهد که کمتر به چنین تجربه‌هایی دسترسی دارند.
ابعاد اجتماعی و ملی شادی جمعی
موسیقی و هنر می‌توانند مرزهای قومیت، طبقه و زبان را درنوردند و تجربه مشترک شادی، حس تعلق به ملت را افزایش دهند.
شادی عمومی و نشاط اجتماعی، در برابر سیاست‌هایی که بر پایه القای یأس و انفعال شکل گرفته‌اند، نوعی مقاومت فرهنگی و روانی محسوب می‌شوند.
کنسرت‌ها و عدالت فرهنگی
برگزاری کنسرت در شهرهای دورافتاده یا کمتر برخوردار، ابزاری برای تحقق عدالت فرهنگی است و این پیام را می‌دهد که شادی و هنر حق همگانی است.
نهادینه‌سازی کنسرت‌ها و برنامه‌های عمومی می‌تواند مشارکت اجتماعی را تقویت کند، اعتماد عمومی را افزایش دهد و حس تعلق شهروندان به جامعه را پررنگ‌تر سازد.
منبع: الف — فناوری اجتماعی شادی در ایران
برچسب‌ها: شادی اجتماعی، همبستگی ملی، عدالت فرهنگی، کنسرت، نشاط عمومی، سیاست اجتماعی
