امروز، در روز جهانی صلح، ما در جهانی زندگی می‌کنیم که به نظر همزمان دو حقیقت متضاد را در آغوش گرفته است. از یک سو، بشر در سریع‌ترین دوره پیشرفت علم و تکنولوژی قرار دارد؛ دانش و نوآوری‌هایی که می‌توانند زندگی را راحت‌تر، ارتباطات را نزدیک‌تر و جهان را کوچک‌تر کنند. ماهواره‌ها و شبکه‌های دیجیتال، دستاوردهای پزشکی و هوش مصنوعی، ما را به مرزهایی رسانده‌اند که نسل‌های گذشته حتی تصور آن را هم نمی‌کردند.
اما از سوی دیگر، این جهان پیشرفته، همان‌قدر که روشنایی می‌دهد، سایه‌ای سنگین بر دوش ما افکنده است. در تاریخ بشر، شاید هیچ دوره‌ای به اندازه امروز پر از تهدید، جنگ و خشونت نبوده است. کشورها و ملت‌ها در آتش اختلافات و نزاع‌ها می‌سوزند، و انسانیت گاه در هیاهوی سلاح‌ها و سیاست‌های قدرت‌طلبانه فراموش می‌شود.
اینجاست که روز جهانی صلح، همچون شعله‌ای در تاریکی، معنا پیدا می‌کند. ما از صلح سخن می‌گوییم در حالی که جهان در بحرانی‌ترین و پرتنش‌ترین وضعیت خود است. ما از امید و همدلی حرف می‌زنیم در حالی که خشونت و نفرت مرزها را می‌شکند. و این تناقض، ما را به یاد می‌آورد که صلح تنها یک کلمه زیبا نیست؛ یک انتخاب دشوار، یک مسیر طولانی و گاه ناپیدا است که باید با شجاعت، خرد و مهربانی پیموده شود.
امروز، در جهانی که سریع‌تر از همیشه تغییر می‌کند، ما بیش از هر زمان دیگری به صلح نیاز داریم. به صلحی که نه فقط به معنای توقف جنگ، بلکه به معنای درک، همدلی و حفاظت از کره خاکی و تمامی موجودات روی آن باشد. ما در بدترین زمان تاریخ هستیم، اما در عین حال، بیشترین ظرفیت پیشرفت و آگاهی را در دست داریم؛ بنابراین وظیفه ماست که این توانایی را برای ساختن جهانی صلح‌آمیز به کار بگیریم.
صلح، نه یک رویای دست‌نیافتنی، بلکه یک اقدام روزمره است؛ در هر لبخند، هر سخن مهربانانه، هر حرکتی که به جای نفرت، محبت و تفاهم را گسترش دهد. امروز، بیایید با خود عهد کنیم که در جهانی که تهدید و خشونت سایه افکنده است، ما چراغی برای صلح روشن کنیم، حتی اگر کوچک باشد، حتی اگر تنها باشد.
