یادگیری همیارانه شرایطی است که در آن دو یا چند دانشآموز برای درک بهتر یک مفهوم یا انجام یک تکلیف، بهصورت مشترک همکاری میکنند. در این شیوه، برخلاف یادگیری فردی، هر فرد از مهارتها و تواناییهای دیگر اعضای گروه بهرهمند میشود و همین تعامل، کیفیت یادگیری را افزایش میدهد.
به گزارش پایگاه خبری پهنه پرواز این روش بر پایه نظریه «منطقه مجاور رشد» لئو ویگوتسکی شکل گرفته است. طبق این نظریه، بین تواناییهایی که دانشآموز میتواند بهتنهایی انجام دهد و آنچه هنوز در توان او نیست، منطقهای وجود دارد که رشد واقعی یادگیری در آن اتفاق میافتد. در این منطقه، یک فرد توانمندتر—معلم یا همسال آگاهتر—به یادگیرنده کمک میکند تا مهارتهای جدید را کسب کند. ویگوتسکی تأکید میکند که یادگیری در بستر ارتباطات و تعاملات شکل میگیرد، نه صرفاً در فعالیتهای فردی.
پژوهشها نشان میدهد یادگیری همیارانه بخشهایی از مغز را که مرتبط با پردازش هیجانی و تعاملات اجتماعی هستند فعال میکند. به همین دلیل این شیوه، همسو با ساختار «مغز اجتماعی» انسان بوده و دستاوردهای مهمی به همراه دارد؛ از جمله:
افزایش پیشرفت تحصیلی
تقویت مهارتهای اجتماعی
رشد همدلی و کاهش پرخاشگری
افزایش انگیزه و مشارکت
کار گروهی باعث میشود دانشآموزان با دیدگاههای مختلف روبهرو شوند، تحمل نظر مخالف را بیاموزند، مهارتهای ارتباطی خود را تقویت کنند و نسبت به یکدیگر احساس همدلی بیشتری داشته باشند. این شرایط به شکلگیری محیط یادگیری سالم و اثربخش کمک میکند.
با این حال، برای تشکیل گروههای همیارانه باید تواناییها و ظرفیتهای دانشآموزان بهدقت بررسی شود. معلم نیز باید نقش نظارت و هدایت را بر عهده داشته باشد تا همکاریها بهصورت مؤثر و هدفمند پیش برود.
منبع: مجله صدرا
برچسبها: یادگیری همیارانه، هیجان مثبت، مهارتهای اجتماعی، ویگوتسکی، آموزشوپرورش، محیط یادگیری، راهبردهای تربیتی، پایگاه خبری پهنه پرواز
