سندرم استاندال یا «سندرم فلورانس» یک واکنش روان‌تنی نادر است که در برخورد با آثار هنری بسیار زیبا، به‌ویژه در فلورانس ایتالیا، رخ می‌دهد. این حالت می‌تواند با علائمی مانند تپش قلب، سرگیجه، تعریق، گیجی، اضطراب یا حتی غش همراه باشد.
خاستگاه نام
نخستین بار نویسنده فرانسوی استاندال در سال ۱۸۱۷ هنگام بازدید از کلیسای سانتا کروچه در فلورانس، چنین تجربه‌ای را شرح داد. سال‌ها بعد در ۱۹۷۹، روان‌پزشک ایتالیایی گراتزیلا ماگرینی بیش از ۱۰۰ گردشگر را با علائم مشابه مشاهده کرد و نام «سندرم استاندال» را برای این پدیده به‌کار برد.
چه کسانی بیشتر در معرض‌اند؟
این سندرم بیشتر در میان گردشگران دیده می‌شود؛ به‌ویژه افرادی که خسته، تنها یا از نظر روحی حساس هستند. در میان بومیان چنین واکنشی به ندرت گزارش شده است.
چرا فلورانس؟
تمرکز بی‌نظیر شاهکارهای رنسانس مانند مجسمه داوود یا نقاشی زایش ونوس در فلورانس، محیطی فراهم می‌کند که شدت تأثیرگذاری هنر به حدی برسد که بعضی افراد تعادل روانی خود را از دست بدهند.
درمان و راهکارها
این واکنش معمولاً موقتی است و با دور شدن از محیط، استراحت یا تکنیک‌های آرام‌سازی برطرف می‌شود. در موارد شدید یا تکرار علائم، مراجعه به پزشک توصیه می‌شود.
جمع‌بندی
سندرم استاندال نشان می‌دهد که زیبایی می‌تواند آن‌قدر قدرتمند باشد که جسم و ذهن را یکجا تحت تأثیر قرار دهد. هرچند این پدیده نادر است، اما تجربه آن مرز میان هنر و روان انسان را به‌خوبی آشکار می‌کند.
منبع: زومیت – سندرم استاندال چیست؟
برچسب‌ها: سندرم استاندال، روان‌تنی، فلورانس، هنر، تپش قلب، حمله پانیک، روانشناسی، گردشگری هنری
