پژوهشگران دانشگاه جان‌هاپکینز موفق به کشف نقش پروتئینی به نام اینترسِکتین در تعامل بین سلول‌های مغزی شدند. این پروتئین، حباب‌های کوچک حمل‌کننده پیام‌های عصبی (وزیکول‌های سیناپسی) را در موقعیت مناسبی نگه می‌دارد تا در زمان مناسب برای فعال‌سازی سلول‌های مجاور آزاد شوند. این فرآیند، مشابه جدا شدن روغن از آب است و مغز را قادر می‌سازد تصمیم بگیرد که کدام پیام‌ها در چه زمانی به‌منظور پردازش اطلاعات، یادگیری و حافظه استفاده شوند.
تحقیقات اولیه در حیوانات آزمایشگاهی (موش‌های دست‌کاری‌شده) نشان داد که اینترسکتین نقش بسیار مهمی در زمان‌بندی و مکان‌یابی آزادسازی وزیکول‌ها دارد و این بینش می‌تواند دیدگاه علمی ما درباره عملکرد مغز را دگرگون کند.
شیگه‌یکی واتانابه، زیست‌شناس سلولی و یکی از اعضای تیم تحقیق، در این باره گفته است:
«ما دریافتیم که این حباب‌های کوچک در یک دامنه خاص قرار می‌گیرند. نگه داشتن آن‌ها در مکان‌های خاص در سیناپس، به مغز امکان می‌دهد درباره زمان و نحوه استفاده از آن‌ها در پردازش اطلاعات تصمیم بگیرد.»
منبع: ایران اینترنشنال – “کشف نقش یک پروتئین خاص در ارتباط بین سلول‌های مغزی امیدها به درمان آلزایمر را افزایش داد” (۲۰ مرداد ۱۴۰۴)
برچسب‌ها:
آلزایمر #نوروساینس #مغز #اینترسکتین #یادگیری #تحقیق علمی #جان هاپکینز
