مطالعهٔ جدیدی که بر روی بیش از ۳۷ هزار نفر انجام شده است، نشان می‌دهد که میزان خودشیفتگی افراد با گذر عمر کاهش می‌یابد و با بالا رفتن سن خصوصیاتی مانند مهربانی، بخشندگی و موافقت بیشتر در افراد دارای اختلال خودشیفتگی تقویت می‌شود.
به گزارش پایگاه خبری پهنه پرواز به نقل از رادیو فردا، این تحقیق که نتایج آن در مجلهٔ روان‌شناسی «سایکولوژیکال بولتن» منتشر شده، به بررسی تغییرات ویژگی‌های شخصیتی خودشیفتگی در طول زمان پرداخته و ۵۱ مورد مطالعه را بررسی کرده است.
دکتر اولریش اورت، از دانشگاه برن در سوییس و پژوهشگر اصلی این مطالعه، در مصاحبه با بی‌بی‌سی جهانی گفت: «واضح است که برخی افراد ممکن است تغییرات قوی‌تری داشته باشند، اما به‌طور کلی شما انتظار ندارید که فردی که به‌عنوان فردی بسیار خودشیفته می‌شناختید، زمانی که چند سال بعد دوباره با او ملاقات کنید، کاملاً تغییر کرده باشد.»
این مطالعه بر روی سه نوع رفتار خودشیفته تمرکز دارد: خودشیفته‌های عاملی که تمایل به جلب توجه دارند؛ خودشیفته‌های متخاصم که دیگران را رقیب خود می‌بینند؛ و خودشیفته‌های عصبی که بیش از حد به انتقاد حساس هستند.
با این حال، تغییرات در ویژگی‌های خودشیفتگی با افزایش سن، تدریجی و جزئی بوده است.
به‌گفتهٔ دکتر اورت، اهمیت این مطالعه در آن است که سطوح بالای خودشیفتگی تأثیرات عمیقی بر زندگی افراد خودشیفته و اطرافیان آنها دارد. بنابراین، درک این‌که چگونه و چرا خودشیفتگی با گذشت زمان تغییر می‌کند، می‌تواند به ما کمک کند تا راه‌هایی برای مدیریت بهتر این ویژگی‌های شخصیتی در سطوح مختلف جامعه پیدا کنیم.
دکتر سارا دیویس، روان‌شناس مشاوره‌ای، نیز در گفت‌وگو با بی‌بی‌سی جهانی تأکید کرد که خودشیفتگی باید از خودخواهی عادی تفکیک شود:
«خودشیفته‌ها معمولاً حسادت و حرص دیگران را دارند و آنها به شدت استثمارگر و ماهر در دستکاری هستند. آنها هرگز پشیمانی یا احساس بدی ندارند و مانند دیگر افراد غیرخودشیفته، حس مسئولیت ندارند.»
این پژوهش همچنین به تأثیرات طولانی‌مدت خودشیفتگی بر فرد خودشیفته و اطرافیان او می‌پردازد، که شامل تعارضات و مشکلات در روابط اجتماعی و خانوادگی است.
با این حال، این مطالعه عمدتاً بر داده‌هایی از ایالات متحده و اروپای غربی استوار است و دکتر اورت تأکید دارد که تحقیقات آینده باید خودشیفتگی را در طیف گسترده‌تری از کشورها و فرهنگ‌ها بررسی کند.
او همچنین پیشنهاد می‌کند که مطالعات آتی باید به‌دنبال دلایل کاهش خودشیفتگی با بالا رفتن سن باشد، و اشاره می‌کند که «نقش‌های اجتماعی که ما در بزرگسالی به عهده می‌گیریم، ممکن است به توسعهٔ ویژگی‌های شخصیتی بالغ‌تر و کاهش خودشیفتگی منجر شود».
