ژاله قائم‌مقامی (۱۲۸۶–۱۳۵۹) از نخستین زنان شاعر معاصر ایران بود که در خانواده‌ای اهل فرهنگ در تهران متولد شد. او از همان نوجوانی به شعر و ادبیات علاقه‌مند شد و با وجود محدودیت‌های اجتماعی برای زنان در آن دوران، با جسارت قلم می‌زد و صدای زنانه‌ای تازه در شعر فارسی پدید آورد.
ژاله برخلاف بسیاری از هم‌نسلانش، در اشعارش بیشتر به بی‌عدالتی اجتماعی، وضعیت زنان، و رنج‌های فردی پرداخت. نگاه منتقدانه و صریح او به سنت‌ها باعث شد کمتر مجال انتشار آثارش فراهم شود.
با این حال، آنچه ژاله قائم‌مقامی را به چهره‌ای ویژه در تاریخ ادبیات تبدیل کرده، سرنوشت تلخ شعرهایش است. گفته می‌شود او در سال‌های پایانی زندگی‌اش، در پی یأس و ناامیدی، بخش بزرگی از سروده‌های خود را به آتش کشید. تنها تعداد محدودی از اشعارش به صورت پراکنده باقی مانده که پس از درگذشتش گردآوری و منتشر شده است.
امروز از ژاله قائم‌مقامی به عنوان صدای خاموش‌شده زنان شاعر پیشگام یاد می‌شود؛ زنی که در سکوت و انزوا زیست اما ردّی ماندگار در تاریخ شعر معاصر ایران بر جای گذاشت.
—
منبع: دائرةالمعارف ادب فارسی / منابع پژوهشی شعر معاصر زنان ایران
ژاله قائم‌مقامی #شاعران #زنان شاعر #ادبیات معاصر #شعر ایران
