دکتر فتانه امیری
تصویب قانون جامع حمایت از حقوق معلولان در سال 1396 که براساس نیازهای این افراد و با بهره گیری از مشارکت تشکل های این حوزه تنظیم شد ، خبر خوشایندی بود که درهای امید را برای گشایش گره های زندگی افراد دارای معلولیت گشود. در این قانون به وضوح بسیاری از مسایل روزمره معلولان از جمله اشتغال ، ازدواج ، تحصیل ، مسکن ، سلامت ، درمان و از همه مهمتر و اساسی تر متناسب سازی بافت شهر جهت تسهیل تردد این افراد پرداخته شد. این چنین بود که درخشش نور امید در دل معلولان و خانواده های آنان ، نوید بخش رسیدن به ضروری ترین حقوق انسانی گشت.
از همان ابتدا سازمان بهزیستی کشور، به علت کمبود اعتبارات لازم ، برای اجرای این قانون با مشکلات زیادی مواجه شد. به مرورعدم پرداخت کمک هزینه معیشت ، عدم پرداخت شهریه دانشگاهی ، عدم پرداخت عیدی ، عدم پرداخت تامین مسکن ، به نارضایتی گسترده معلولین منجرشد. در این بین مشکلات عدم اشتغال ، عدم توجه به متناسب سازی معابر ، عدم دسترسی به خدمات سامانه حمل و نقل معلولان ، زندگی این افراد را با مشکلات زیاد معیشتی و خطرات ناشی از عدم دسترسی به دارو و درمان و خدمات توانبخشی ، با تهدیدات جدی مواجه نموده و شرایط دشواری برای آنان ایجاد کرده است.
طبق ماده 27 قانون حمایت از حقوق معلولان ، حاکی از افزایش 40 درصدی مستمری مددجویان دارد ولی سازمان برنامه و بودجه واریز تنها 20 درصد افزایش مستمری را به حساب برخی از معلولان معین نمود. در این ماده اشاره شده است : “دولت مکلف است کمک هزینه معیشت افراد دارای معلولیت بسیار شدید و یا شدید فافد شغل و درآمد را به میزان حداقل دستمزد سالانه تعیین و اعتبارات لازم را در قوانین بودجه سنواتی کشور منظور نماید” . با توجه به حجم عظیم اعتبارات مورد نیاز جهت پرداخت این مستمری، تا کنون ماده 27 قانون حمایت از حقوق معلولان به اجرا در نیامده است.
اما باید دید با افزایش قیمت ها و تورم در این چند سال اخیر و شرایط سختی که برای افراد دارای معلولیت پیش آمده است ، چرا مطالبه گری این افراد در طی این مدت بدون پاسخ مانده و بجای درک شرایط آنان و پیگیری راهکارهای کارآمد ، این افراد مورد بی مهری بیش از پیش قرار گرفته و کرامت و حرمت آنان در پیچ و خم بی تدبیری ها خدشه دار شده است . ایمان داشته باشیم که بی توجهی به این جمعیت 15 درصدی ، نادیده گرفتن ظرفیت های بزرگترین اقلیت جامعه و هدر رفتن ایده ها و استعدادهای غیر قابل انکار این افراد دردستیابی به توسعه پایداراست.
