مصطفی طلایی که در یکی از شهرستانهای استان فارس، به اسم «شهر چهان » با مرکزیت «شهر کرهای» به دنیا آمده از بدو تولد، مشکل بینایی داشته و به تدریج، بینای خود را از دست داده است. ١٣ وی در سال بینایی خود را به طور کامل از دست داد و به گفته ی خودش، روند تدریجی نابینا شدنش، باعث شد تا ۹٣ بتواند راحتتر با این مشکل کنار بیاید.
مصطفی طلایی در گفتگو با پایگاه خبری پهنه پرواز عنوان کرد: تحصیلات ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان را در مدارس عادی گذراندم که متأسفــانه هیچ امکانــاتی برای افراد کم بینا، مانند من، نداشتند. ولی همیشه، در همه موارد و در همه . نفر اول بودم ١۰مقاطع، جزء
طلایی در ادامه توضیح داد: برای معاینات تخصص ـی، به آقای دکتر خ ــدادوست مراجعه کردم و متاسفانه، ایشان بعد از معاینـــه گفتند: “به فکر این نباش که یکی دو سال آینده، علم انقدر پیشرفت کند که بینایی شما را برگرداند. به دنبال یک کار و حرف ه باش. “
وی افزود: با وجــود مخالفت شدیــد خانواده، موسیــقی را انتخـاب کردم و یک ساز گیتــار خریدم و چنــد سال را صرف یادگیری موسیقی کردم.
مصطفی طلایی تصریح کرد: همزمـــان که در رشته موسیقی آمــوزش میدیدم، وارد دانشگاه شدم و در رشته کارشناسی آموزش ابتـــدایی، ادامـــه تحصیل دادم و موفق به اخذ درجه کارشناسی در این رشته شدم.
طلایی اظهار داشت: با وجود مشکلات زیاد و به هر سخــــتی که بود، دوره آموزش موسیــــقی را تمـــام کردم و توانستم روی پــای خود بایستم و پس از تکمیل دوره آموزشی به مرحلهای رسیدم که در حال حاضر، برای افراد بینا، ساز گیتار تدریس م یکنم وهمچنین چند آهنگ از ساختههای خودم را نیز خواندهام.
این هنرمند نابینا با اشاره فعالیت های هنری خود گفت: اجـراهای زیادی در شهرها و سازمانهای مختلف از جمله ســازمان آموزش و پرورش، سازمان آب و کنسرتهای هنـرجویی در جشنواره همام داشتم که در این جشــنواره، از مرحله مقدماتی بالا آمدم، ولی در مراحل بعدی، مقامی نیاوردم که البته شرکت دراین جشنواره، تجربه بسیار شیرینی برای من بود.
مصطفی طلایی یادآور شد: متاسفانه خانواد ههای افرادی که مثل من، از نظر حـرکتی، بینایی و ذهنی مشکل دارند، ناآگاهن د و به امثـال من برچسب «ناتــوان» میزنند. آنها با خیـال کمک کردن، اصرار دارند که کار ما را دیگران انجام دهند و این موضوع باعث میشود فرد معلول، شکننده و درونگرا بشود و حس ناتوانی به او منتقل شود.
طلایی افزود: خانوادههای ناآگاه، کم ــک چــندانی نمیکنند و با القای این حــس ناتوانی، جلوی پیشــرفت ما را میگیرند. گرچه خانوادههایی هم هستند، که به فرزندان خود (که مشکل حرکتی دارند) قدرت و شجاعت میدهند.
وی در پایان گفت: امیدوارم این فرهنگ در خانــوادههای فرزندان معلول، نهادینه شود که یک فــرد معلـول، ناتــوان نیــست و برعکس، بسیار ه م قــدرتمند است؛ به شــرطی که این قــدرت را باور کنند و اطرافیان به او اعـــتماد به نفـــس بدهنــد و در تمــام مراحل زندگی، حامیاش باشند.
تهیه خبر : امینه آزادی
تنظیم خبر : لیلا قصاب زاده
