نصیبه محمدیان، عروسک‌ساز دارای معلولیت(عدم رشد اندامهای حرکتی)، پر انرژی و مملو از ایده، در مصاحبه‌ی اختصاصی با پایگاه خبری پهنه پرواز، درباره زندگی شخصی و هنری خود گفت:
من اهل مازندران و شهرستان بابل هستم؛ برادرم محمد هم دارای معلولیتی شبیه به من است؛ و دو سال از من بزرگتر است. نوع معلولیت ما برایم شناخته شده نیست؛ و فقط می‌دانم کوتاه قامت هستیم. والدین ما ازدواج فامیلی داشتند؛ و شاید همین موضوع باعث شد از نظر ژنتیکی، دچار این معلولیت بشویم. من و محمد، ۴ سال است که مستقل هستیم؛ ولی در مجاورت و همسایگی پدر و مادر زندگی می‌کنیم. پدرم بازنشسته اداره آموزش و پرورش هستند و درآمد دارند.
محمدیان در مورد تحصیلاتشان و فراگیری هنر بافت و عروسک‌سازی، چنین گفتند: تحصیلاتم را تا مقطع کارشناسی، در رشته گرافیک، ادامه دادم؛ درک گرافیک برایم سخت بود؛ و این رشته را به پیشنهاد خواهرم انتخاب کرده بودم. هیچ آشنایی قبلی هم در این زمینه نداشتم؛ ولی هر طور بود، تحصیلاتم را تا مقطع لیسانس رساندم. در عمل، هیچ استفاده‌ای از تحصیلات آکادمیک بنده نشده و فقط به هنر بافت و عروسک‌سازی می‌پردازم. هنر بافت را بصورت کاملا رایگان، و از طریق یکی از معلمین دوران دبیرستانم یاد گرفتم؛ ایشان در دوران بازنشستگی خود، این هنر را به من آموختند. ولی در زمینه عروسک‌سازی، هیچ آموزش خاصی ندیده‌ام؛ و کاملا بصورت تجربی و حسی، این کار را انجام می‌دهم. در تمام مسیر یادگیری این هنر و کسب درآمد از آن، هیچ مشوقی هم نداشتم؛ و کاملا خودجوش و مستقل کارم را پیش بردم.
در ادامه، محمدیان، از سختی‌های زندگی و کار خود، به عنوان یک هنرمند دارای مشکلات جسمی-حرکتی افزودند: ما در روستا زندگی می‌کنیم؛ و دوری راه روستای ما تا شهر، هزینه‌های بالای رفت و آمد از روستا به شهر، و شرایط خاصی که دارم، باعث شده کمتر از خانه خارج بشوم. و وابستگی من به محیط خانه و روستا، هر روز، بیشتر از پیش می‌شود. مشکل شنوایی من و برادرم زیاد شده؛ و هر دوی ما، برای شنیدن صداها، نیاز به سمعک قوی داریم. مشکلات خیلی زیادی بر سر راه افرادی مانند من و محمد قرار دارد؛ ولی ما امید و انگیزه خود را از دست نمی‌دهیم. با تلاش و داشتن شوق به زندگی، از پس تمام دشواری‌ها بر آمده‌ایم؛ و همیشه این روحیه مثبت را حفظ خواهیم کرد.
این بانوی هنرمند درباره فعالیت‌های هنری و اجتماعی خود گفتند: در زمینه هنر بافت و عروسک‌سازی، جایزه‌‌ای دریافت نکرده‌ام، ولی چند مرتبه، در نمایشگاه گنجینه بابل شرکت کرده‌ام. نمایشگاهی که هر ماه و به مدت سه روز، برای حمایت از خانواده‌های بد سرپرست و معلولین، برگزار می‌شود.
این خالق عروسک های زیبا ، به عنوان کلام پایانی چنین گفتند: در مسیر زندگی شخصی و هنری‌ام، فقط و فقط حمایت بی‌نظیر مردم را دیدم و حس کردم. متاسفانه از جانب مسئولین، هیچ حمایتی از افراد خاص، مانند ما، نمی‌شود. به نظرم مسئولین ما نیاز به تلنگر دارند؛ که البته من هیچ توصیه یا پیشنهادی در این زمینه ندارم.
در پایان نصیبه محمدیان گفت: هیچ توصیه‌‌ای هم به مردم ندارم. مردم ایران بی‌نظیر هستند و درک بسیار بالایی دارند. در آخرین نمایشگاهی که شرکت کردم، گفتم، که من مدیون مردم هستم؛ مردم همیشه از من حمایت کرده‌اند؛ چه زمانی که در فضای مجازی فعالیتی نداشتم، و چه حالا، که از طریق اینستاگرام، به کسب درآمد مشغول هستم.
به نظر من، اینستاگرام و فضای مجازی، فرصت خیلی خوبی برای رشد و دیده شدن ما افراد معلول فراهم می‌کند.
