موسی عصمتی، شاعری که اگرچه چشمانش به روی دنیای بیرون بسته است، اما درون او پر از باغ‌های سبز خیال و رودهای روان شعر است. او با وجود نابینایی، توانسته است مرزهای ادبیات را درنوردد و به یکی از چهره‌های برجسته شعر معاصر ایران تبدیل شود. پایگاه خبری “پهنه پرواز“ افتخار دارد با این شاعر دل‌آگاه به گفت‌وگو بنشیند و از او درباره مسیر پرپیچ‌وخم زندگی و آثارش بشنود.
پهنه پرواز: آقای عصمتی، شما در سن ۱۲ سالگی به دلیل مننژیت، بینایی خود را از دست دادید. این تجربه چگونه بر زندگی و شعر شما تأثیر گذاشت؟
موسی عصمتی: نابینایی برای من تجربه‌ای سخت و تلخ بود، اما به مرور زمان، به من آموخت که نگاه به زندگی تنها از طریق چشم‌ها نیست، بلکه از طریق دل و ذهن نیز می‌توان به عمق زندگی پی برد. این تجربه مرا به دنیایی دیگر وارد کرد؛ دنیایی که شاید برای بسیاری نامرئی باشد، اما برای من سرشار از احساس و معناست. شعر برایم راهی بود تا این دنیای درونی را بیان کنم و از این طریق با دیگران ارتباط برقرار کنم.
پهنه پرواز: با وجود این محدودیت‌ها، شما توانستید به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین شاعران کشور شناخته شوید. لطفاً کمی درباره مسیر ادبی خود و آثار برجسته‌تان صحبت کنید.
موسی عصمتی: شعر برای من فرار از محدودیت‌ها بود. از کودکی به ادبیات علاقه داشتم و پس از نابینایی این علاقه بیشتر شد. تحصیلاتم را در رشته زبان و ادبیات فارسی ادامه دادم و همین موجب شد که به عمق بیشتری از ادبیات دست یابم. از میان آثارم، مجموعه‌های «قدمی مانده به تو»، «بی‌چشمداشت» و «بریل‌های ناگزیر» شاید شناخته‌شده‌تر باشند. هر یک از این آثار بازتابی از تجربه‌ها، احساسات و تفکرات من در مواجهه با زندگی و جهان پیرامون است.
پهنه پرواز: شما در چندین جشنواره شعر در سطح استانی و ملی برگزیده شده‌اید و داوری کرده‌اید. این موفقیت‌ها چه تأثیری بر شما داشته است؟
موسی عصمتی: این موفقیت‌ها برای من بیشتر از هر چیز، تأییدی بود بر این که شعر من توانسته با دل‌های مردم ارتباط برقرار کند. داوری در جشنواره‌ها نیز فرصتی بود تا بتوانم در کنار دیگر شاعران به ارتقای سطح شعر و ادبیات کشور کمک کنم. این تجارب همواره به من انگیزه می‌دهد تا در کار خود پیشرفت کنم و به دنبال بیان عمیق‌تری از مفاهیم باشم.
پهنه پرواز: شما به‌عنوان چهره سال نابینایان در سال ۹۷ انتخاب شدید و آثار اخیرتان نیز موفقیت‌های زیادی کسب کرده است. نظر شما در مورد این دستاوردها چیست؟
موسی عصمتی: این دستاوردها برای من بسیار ارزشمند است، چرا که نشان می‌دهد تلاش‌هایم به بار نشسته‌اند. به‌ویژه انتخاب به‌عنوان چهره سال نابینایان، افتخاری است که از سوی جامعه‌ای که من بخشی از آن هستم، به من اعطا شده و برایم بسیار دلگرم‌کننده بود. همچنین موفقیت اخیر کتاب «بریل‌های ناگزیر» برایم نشانگر این است که شعر همچنان می‌تواند راهی برای ارتباط و اثرگذاری باشد، حتی در دنیای پرشتاب امروز.
پهنه پرواز: چه چالش‌هایی را پس از نابینایی تجربه کردید و چگونه با آن‌ها مقابله کردید؟
موسی عصمتی: چالش‌ها کم نبودند؛ از دوری از خانواده در دوران تحصیل تا کمبود منابع مطالعاتی و نبود امکانات مناسب برای نابینایان در زمینه‌های تحصیل و اشتغال. اما همیشه سعی کردم به جای تمرکز بر محدودیت‌ها، بر توانایی‌هایم تمرکز کنم. پشتکار و حمایت خانواده و دوستانم نقش مهمی در عبور از این چالش‌ها داشت.
پهنه پرواز: توصیه شما به مسئولین برای بهبود شرایط زندگی نابینایان چیست؟
موسی عصمتی: اولین توصیه من این است که تست‌های غربالگری به هیچ عنوان نباید سهل‌انگارانه انجام شوند. این می‌تواند از تولد نوزادان معلول جلوگیری کند. همچنین، از مسئولین می‌خواهم که قانون جامع معلولین را به‌طور کامل و بدون نقص اجرا کنند تا این قانون به شکلی سلیقه‌ای و ناقص اجرا نشود. نیاز است که حقوق و امکانات نابینایان و دیگر معلولین به‌طور کامل رعایت شود تا آن‌ها بتوانند زندگی بهتری داشته باشند.
پهنه پرواز: سپاسگزاریم از شما، آقای عصمتی، برای این گفت‌وگوی دلنشین. امیدواریم همچنان شاهد درخشش شما در عرصه شعر و ادبیات باشیم.
موسی عصمتی: من هم از شما و پایگاه خبری پهنه پرواز برای این فرصت و حمایت‌تان سپاسگزارم. امیدوارم این گفت‌وگو بتواند تأثیر مثبتی داشته باشد و به ارتقای آگاهی و توجه به مسائل نابینایان کمک کند.
در پایان، باید گفت که هدف پایگاه خبری “پهنه پرواز” از معرفی افراد معلول موفق، همچون موسی عصمتی، نه تنها تجلیل از تلاش‌ها و دستاوردهای آنان است، بلکه به‌منظور افروختن چراغ امید در دل‌ها و نشان دادن این حقیقت است که محدودیت‌های جسمانی نمی‌توانند سد راه پرواز روح و ذهن انسان باشند.
