در دنیایی که گاه نگاه‌ها تنها ویلچر را نماد معلولیت می‌دانند، سهیلا ایوبی با روحیه‌ای خستگی‌ناپذیر و اراده‌ای مثال‌زدنی، تعریفی تازه از توانمندی و امید ارائه کرده است. گفت‌وگوی اختصاصی خبرنگار پایگاه خبری پهنه پرواز با این بانوی هنرمند را در ادامه می‌خوانید:
لطفاً خودتان را برای مخاطبان ما معرفی کنید.
سهیلا ایوبی: من سهیلا ایوبی هستم، متولد استان البرز. دارای دیپلم طراحی دوخت و دیپلم فنی‌حرفه‌ای معرق‌کاری درجه ۳ هستم. از کودکی علاقه زیادی به هنر داشتم و با وجود محدودیت‌های جسمی، سعی کردم این مسیر را با پشتکار ادامه دهم.
از شرایط جسمی خود برایمان بگویید.
سهیلا ایوبی: من از بدو تولد با کوتاهی مادرزادی پا مواجه بودم و تاکنون ۱۶ بار تحت عمل جراحی قرار گرفته‌ام. کشش ۴۰ سانتی‌متری استخوان، نداشتن استخوان ریز نی در ساق پا، زانوی فیکس‌شده از ۱۲ سالگی، مچ پای ثابت، انحراف شدید زانو به داخل، تفاوت اندازه پنجه و پاشنه پا، انحراف ستون فقرات و کوتاهی دو سانتی‌متری دست راست، بخشی از چالش‌هایی است که از کودکی با آن‌ها روبه‌رو بوده‌ام. با این حال هیچ‌گاه اجازه ندادم این مسائل مانع پیشرفتم شود.
با وجود این شرایط، چه موفقیت‌هایی کسب کرده‌اید؟
سهیلا ایوبی: در سال ۱۳۹۶ به عنوان جوان برتر استان البرز انتخاب شدم. در سال‌های ۱۴۰۰ و ۱۴۰۱ هم موفق شدم مقام اول استانی در رشته معرق چوب را از سپاه پاسداران البرز کسب کنم. همچنین مقام سوم استانی در والیبال نشسته، دریافت مدرک روخوانی قرآن و ۱۵ سال فعالیت مداوم در رشته‌های معرق چوب و والیبال نشسته از دیگر افتخارات من است.
به نظر می‌رسد مسیر شما فقط از نظر جسمی سخت نبوده، از نظر اجتماعی هم با چالش‌هایی روبه‌رو بوده‌اید.
سهیلا ایوبی: دقیقاً همین‌طور است. من توانایی راه رفتن بدون عصا را دارم، اما متأسفانه جامعه من را نه کاملاً سالم می‌بیند و نه به عنوان فرد دارای معلولیت می‌پذیرد. این وضعیت باعث شده در شرکت‌ها به دلیل معلولیتم استخدام نشوم، و در جامعه هم به خاطر ظاهر سالمم اجازه فعالیت خیابانی و بساط‌کردن نداشته باشم. با وجود همه این مشکلات، با هنرهای دستی‌ام سعی کرده‌ام مستقل بمانم، اما گاهی قوانین و نگاه‌های اجتماعی مانع شده‌اند.
مهم‌ترین درخواست یا دغدغه شما از مسئولان چیست؟
سهیلا ایوبی: خواهش من از مسئولان این است که برای افراد دارای معلولیت، مکان‌هایی مشخص برای کار و فعالیت در نظر بگیرند. همچنین شرکت‌ها یا کارگاه‌هایی مخصوص ما راه‌اندازی شود تا بتوانیم با آرامش فعالیت کنیم.
من بیش از ۱۵ سال است که از بهزیستی درخواست وام کرده‌ام، اما چون ضامن ندارم، موفق به دریافت آن نشده‌ام. کسی که بی‌کس و کار است، چطور باید ضامن پیدا کند؟
خواهش می‌کنم مسئولان کمی هم به خانواده‌های ما و مشکلات معیشتی و شغلی‌مان توجه کنند.
در پایان اگر پیامی برای مخاطبان ما دارید، بفرمایید.
سهیلا ایوبی: می‌خواهم به همه بگویم که معلولیت، محدودیت نیست. انسان اگر باور و تلاش داشته باشد، می‌تواند هر مانعی را پشت سر بگذارد. من با وجود تمام سختی‌ها ایستاده‌ام، چون ایمان دارم که امید، بزرگ‌ترین قدرت انسان است.
