به گزارش پایگاه خبری پهنه پرواز شاید فروش‌‌های چند صد میلیاردی در سالهای اخیر بسیاری را به رونق اقتصاد و اشتغال سینما امیدوار کرده باشد، اما تنها بخش کوچکی از یک روی سکه است.
روی دیگر سکه سینمای ما افراد بسیاری مانند وحید وکیلی‌فر هستند که به عنوان یک فیلمساز از فقر و بیکاری مجبور شده تا در فضای مجازی آگهی فروش کلیه بدهد. در فضای رانتی و انحصاری سینمای ایران جایی برای امثال وکیلی‌فر نیست.
تهیه‌کنندگان تکراری، پخش‌کنندگان تکراری، کارگردانان تکراری، بازیگران تکراری و بعضا قر دادن‌های تکراری جایی برای امرار معاش بقیه نگذاشته‌اند. اصلا جایی برای سینمای متفکر و دغدغه‌مند و فیلمسازان با استعداد نگذاشته‌اند.
اگر قبل از انقلاب و در اوج فیلمفارسی روزنه‌ای برای موج نو باز شد، الان حتی آن روزنه هم نیست. فقط کپی‌های دست چندم فیلمفارسی هست و بس!
به راستی کدامیک از میلیاردرهای سینمای ایران که حتی بلیت هم می‌خرند تا در اکران روی یکدیگر را کم کنند حاضرند دست امثال وکیلی‌فر را بگیرند؟ کدامیک از این‌ها بخاطر سواد و دانش سینمایی بیشتر مشغول کار هستند؟ خانه سینما دقیقا کجاست؟ دولت و جامعه بی‌طبقه توحیدی کجاست؟
