دوران نوجوانی یکی از حساس‌ترین مراحل زندگی است که با تغییرات رفتاری، احساسی و ذهنی زیادی همراه می‌شود. در این دوران بسیاری از والدین متوجه می‌شوند فرزندشان که تا دیروز صمیمی و وابسته بود، حالا تمایل دارد فاصله بگیرد. این پدیده که روان‌شناسان آن را «نفرت بلوغ» یا «بیزاری رشدی» می‌نامند، طبیعی و بخشی از روند رشد استقلال نوجوان است.
نفرت بلوغ یعنی چه؟
نفرت بلوغ معمولاً بین ۹ تا ۱۳ سالگی شروع می‌شود. نوجوان دیگر نمی‌خواهد کودک به حساب آید و تلاش می‌کند خودش را مستقل، جدی و متفاوت از گذشته نشان دهد. این فاصله گرفتن ظاهری، بیشتر نشانه نیاز به ساخت هویت تازه است تا بی‌مهری نسبت به والدین.
چرا نوجوانان فاصله می‌گیرند؟
کودک‌پنداری: نوجوان نمی‌خواهد همچنان مانند بچه رفتار شود.
ساخت هویت تازه: برای جدی گرفته شدن، بخشی از عادت‌های کودکی را کنار می‌گذارد.
دیدن ضعف‌های والدین: او والدین را بی‌نقص نمی‌بیند و شروع به نقد آن‌ها می‌کند.
میل به آزادی: تضاد میان خواسته‌های نوجوان برای استقلال و محدودیت‌های والدین باعث فاصله می‌شود.
رفتار درست والدین در این دوران
درک کنند که این تغییرات بخشی طبیعی از بلوغ است.
استقلال فرزند را در حد معقول بپذیرند و به او اجازه تصمیم‌گیری بدهند.
کانال ارتباطی را با احترام و گفت‌وگوی آرام باز نگه دارند.
از مقایسه یا نصیحت‌های تکراری و سرزنش پرهیز کنند.
نتیجه‌گیری
«نفرت بلوغ» تهدیدی برای رابطه والد و فرزند نیست، بلکه فرصتی است برای رشد و شکل‌گیری استقلال نوجوان. اگر والدین با صبر، درک و احترام این دوره را پشت سر بگذارند، رابطه‌شان در آینده عمیق‌تر و سالم‌تر خواهد شد.
منبع: عصر ایران – سواد زندگی؛ مریم طرزی
برچسب‌ها: نوجوان، بلوغ، والدین، فاصله عاطفی، نفرت بلوغ، بیزاری رشدی، هویت نوجوان، استقلال نوجوان
