امواج غول‌آسا یا «سرکش» سال‌ها برای دریانوردان به شکل افسانه‌ای ترسناک مطرح بودند، اما پژوهش‌های جدید نشان داده‌اند که این پدیده توضیح علمی روشنی دارد.
نخستین شواهد جدی در سال ۱۹۹۵ به ثبت رسید؛ زمانی که موجی با ارتفاع ۲۶ متر به سکوی نفتی «دراوپنر» در دریای شمال برخورد کرد. از آن زمان، دانشمندان به دنبال مدل‌هایی برای توضیح این امواج غیرمنتظره بوده‌اند.
یافته‌های تازه بر اساس تحلیل ۱۸ سال داده (بیش از ۲۷ هزار نمونه) نشان می‌دهد که دو عامل اصلی در شکل‌گیری این امواج نقش دارند:
تمرکز خطی امواج: زمانی که امواج با سرعت و جهت‌های متفاوت به‌طور اتفاقی هم‌راستا می‌شوند و یکدیگر را تقویت می‌کنند.
ناهنجاری غیرخطی درجه دوم: اثری طبیعی که باعث می‌شود ارتفاع موج تا حدود ۲۰ درصد افزایش یابد.
زمانی که این عوامل با شرایط غیرخطی معمول اقیانوس ترکیب می‌شوند، امواج غول‌آسا دیگر پدیده‌ای غیرقابل توضیح یا افسانه‌ای نیستند، بلکه بخشی از واقعیت دریاها به شمار می‌روند.
اهمیت این یافته‌ها:
طراحی کشتی‌ها و سکوهای نفتی باید با در نظر گرفتن احتمال وقوع چنین امواجی انجام شود.
مدل‌های پیش‌بینی امواج نیازمند به‌روزرسانی هستند تا امکان هشدار و کاهش خسارات فراهم شود.
منبع: زومیت
برچسب‌ها: #امواج غول‌آسا #اقیانوس #پدیده طبیعی #دریانوردی #مهندسی_ساحلی #علم
