اختلال نوشتن یا دیس‌گرافیا نوعی اختلال یادگیری است که توانایی فرد در نوشتن را به طور قابل توجهی تحت تأثیر قرار می‌دهد. این اختلال می‌تواند به صورت مشکلاتی در مهارت‌های حرکتی لازم برای نوشتن یا درک و سازماندهی صحیح مطالب نوشتاری ظاهر شود. دانش‌آموزانی که به دیس‌گرافیا مبتلا هستند، ممکن است با مشکلات مختلفی در زمینه‌های زیر مواجه شوند:
دست‌خط: اغلب دست‌خط این دانش‌آموزان ناخوانا یا نامرتب است. آنها ممکن است در درست شکل دادن حروف و نگه داشتن اندازه و فاصله مناسب بین آنها مشکل داشته باشند. این مشکل به دلیل نقص در هماهنگی حرکتی دقیق است که برای نوشتن لازم است.
املای نادرست: این دانش‌آموزان ممکن است کلمات را به اشتباه هجی کنند، حتی اگر کلمه را به درستی بشناسند و آن را در ذهن داشته باشند. برخی از آنها کلمات را با جا انداختن حروف، تکرار حروف یا جابجایی آنها می‌نویسند.
سازماندهی مطالب: نوشتن جمله‌ها یا متن‌های معنادار و منسجم برای دانش‌آموزان مبتلا به دیس‌گرافیا دشوار است. آنها ممکن است در تنظیم افکار خود به صورت منطقی یا ایجاد ارتباط بین جمله‌ها مشکل داشته باشند.
سرعت نوشتن: این افراد معمولاً بسیار کندتر از سایر همکلاسی‌ها می‌نویسند. ممکن است زمان بیشتری طول بکشد تا بتوانند یک جمله یا پاراگراف ساده را بنویسند، زیرا هماهنگی بین ذهن و دست‌هایشان برای نوشتن به طور مؤثر مختل شده است.
به زبان ساده:
دانش‌آموزانی که این مشکل را دارند، در نوشتن دچار مشکلات مختلفی می‌شوند. آنها ممکن است نتوانند حروف را به درستی بنویسند یا حتی وقتی از آنها خواسته می‌شود چیزی بنویسند، خیلی طول بکشد تا کارشان را تمام کنند. گاهی هم نمی‌توانند ایده‌ها و فکرهای خود را روی کاغذ بیاورند و نوشته‌هایشان بی‌نظم و بی‌ربط به نظر می‌رسد.
این مشکل ممکن است از وقتی کودک شروع به نوشتن می‌کند وجود داشته باشد و بدون کمک خاص، معمولاً در طول تحصیل برطرف نمی‌شود. دانش‌آموزانی که اختلال نوشتن دارند، نیاز به حمایت ویژه از طرف معلمان و والدین دارند تا با تمرین‌های خاص و مداخلات آموزشی، مهارت‌های نوشتاری‌شان بهبود یابد. گاهی اوقات از ابزارهای کمکی مانند تایپ کردن به جای نوشتن با دست نیز استفاده می‌شود تا به این دانش‌آموزان کمک شود بهتر با چالش‌های نوشتاری کنار بیایند.
