به گزارش پایگاه خبری پهنه پرواز به نقل از پارالمپیک، تیم ملی والیبال نشسته به عنوان پرافتخارترین تیم تاریخ ورزش ایران، طی سال‌های اخیر روند موفقیت‌آمیزی را طی کرده و توانسته در همه رویدادهای از جمله قهرمانی آسیا، قهرمانی جهان، پاراآسیایی و پارالمپیک به مقام قهرمانی برسد. این تیم در سال 1404 دو رویداد بزرگ پیش‌رو دارد؛ ابتدا قهرمانی آسیا طی روزهای 19 تا 29 خرداد ماه در هانگژوی چین و سپس جام جهانی طی روزهای 20 تا 28 مهر ماه در آمریکا.
یکی از دغدغه‌هایی که پیرامون تیم ملی والیبال نشسته مطرح می‌شود، بحث جوانگرایی است. جوانگرایی در هر تیمی با استفاده از بازیکنان حاضر در تیم‌های پایه از جمله نوجوانان، جوانان و امید انجام می‌شود تا از طریق ، بازیکنان مسن‌تر به مرور از تیم ملی بزرگسالان کنار بروند و بازیکنان جوان جایگزین شوند.
با توجه به اینکه در رشته والیبال نشسته، سیستم تیم‌های پایه فعال نیست، مسئولان کمیته ملی پارالمپیک و همچنین فدراسیون جانبازان و توان‌یابان برای آنکه بازیکنانی را پرورش بدهند، اقدام به ایجاد یک تیم ملی دیگر کردند؛ تیمی که نفراتش کاملاً جدا از تیم ملی اصلی است. تیم ملی «ب» طبق برنامه‌ریزی‌ها قرار است در قهرمانی آسیا و پاراآسیایی ناگویا شرکت کند و تیم ملی «الف» نیز خود را برای جام جهانی آمریکا، قهرمانی جهان 2026 و در نهایت پارالمپیک لس‌آنجلس آماده می‌کند.
با وجود تشکیل این دو تیم، برخی مسائل وجود دارد که موفقیت احتمالی تیم ملی «ب» حتی در سطح آسیا را تحت شعاع خود قرار می‌دهد.
نکته اول درخصوص بازیکنان دعوت شده به این تیم است. از میان نفرات دعوت شده به اردو که از روز 12 اسفند و زیر نظر محمدرضا رحیمی آغاز شده، فقط یک نفر در لیگ برتر حضور داشت و سایرین در قهرمانی کشور انتخاب شدند. این نشان می‌دهد که این بازیکنان که تجربه بین‌المللی هم ندارند، با حضور در 3، 4 مرحله اردو، به مسابقات قهرمانی آسیا می‌روند تا از عنوان قهرمانی دفاع کنند. قطعاً تکرار قهرمانی در آسیا با این تیم و با این بازیکنان، کار بسیار سختی خواهد بود؛ چرا که نهایتاً 3، 4 اردو تا قبل از اعزام تشکیل می‌شود و بدون شک این تعداد، هرگز برای موفقیت در یک تورنمنت کافی نیست.
نکته دیگر این است که به نظر می‌رسد این تفکر در برخی مسئولان وجود دارد که والیبال نشسته ایران با هر تیمی که اعزام شود، به راحتی در سطح قاره آسیا قهرمان می‌شود، اما شاید حواس مسئولان به پیشرفت برخی تیم‌ها از جمله قزاقستان نیست؛ تیمی که طی سال‌های اخیر با وجود شکست همیشگی مقابل ایران، پیشرفت قابل توجهی داشته و توانسته خود را به تیم ملی کشورمان نزدیک‌تر کند و امتیازات بیشتری را بگیرد.
شاید ایده اولیه یعنی تشکیل یک تیم ملی دیگر و اعزام آن به رویدادهای اصلی، ایده‌ی جالب توجهی نباشد و کار را در نهایت به جایی بکشاند که قهرمانی در آسیا از دست برود. به نظر می‌رسد این ایده در ذهن مسئولان وجود داشته که بتوانند بازیکن پروری برای تیم ملی اصلی کنند. بدون شک این ایده خوبی است، اما نه اینگونه که تیم «ب» بدون هیچ تجربه‌ای به قهرمانی آسیا برود. در کمتر رشته‌ای در دنیا ایده تشکیل دو تیم ملی در یک رشته وجود داشته و به موفقیت رسیده و این همان نکته‌ای است که شاید باید پیرامون آن تجدیدنظر صورت بگیرد.
نکته پایانی این است که شکسته شدن هیمنه تیم ملی والیبال نشسته ایران به عنوان قدرت بلامنازع دنیا، حتی در سطح آسیا می‌تواند حاشیه‌های زیادی را ایجاد کند؛ درست مانند شرایطی که پس از پارالمپیک 2012 لندن ایجاد شد و این در شرایط کنونی به صلاح ورزش پارالمپیکی و این رشته همیشه مدال‌آور نیست.
