در ادبیات فارسی، شعر نو و شعر سپید دو سبک مهم مدرن محسوب می‌شوند که گاهی با یکدیگر اشتباه گرفته می‌شوند، اما ویژگی‌های مشخص خود را دارند.
شعر نو
شعر نو، که با نوآوری‌های نیمایوشیج آغاز شد، پلی میان شعر سنتی و مدرن است. در این سبک:
وزن و آهنگ شعر نیمه آزاد است و نشانه‌هایی از وزن سنتی حفظ می‌شود.
قافیه محدود و انعطاف‌پذیر به کار می‌رود، اما اجبار سنتی ندارد.
ریتم و موسیقی شعر اهمیت دارد و شاعر تلاش می‌کند ترکیبی از سنت و نوآوری را ارائه دهد.
نمونه شاعران: نیما یوشیج، فروغ فرخزاد (آغاز آثار)
شعر سپید
شعر سپید سبکی کاملاً آزاد است که:
وزن و قافیه سنتی را کنار گذاشته و بر آهنگ طبیعی زبان تأکید دارد.
آزادی کامل در فرم، ساختار و بیان فردی دارد.
مضمون، تصویرپردازی و بیان شخصی محور اصلی شعر است.
نمونه شاعران: احمد شاملو (دوره میانی و بعد)، سهراب سپهری، منوچهر آتشی
جمع‌بندی
شعر نو، میان سنت و مدرن است و هنوز ردپایی از قواعد سنتی دارد.
شعر سپید، آزاد و رها از قواعد سنتی است و تمرکز اصلی آن بر مضمون و زبان شاعرانه است.
شعر سپید را می‌توان ادامه طبیعی مسیر شعر نو دانست، با آزادی کامل در وزن و قافیه.
منبع: سایت «همشهری آنلاین» – بخش ادبیات و تاریخچه شعر نو و سپید
برچسب‌ها: #ادبیات فارسی #شعرنو #شعرسپید #نیمایوشیج #فروغ فرخزاد #سهراب سپهری #احمدشاملو
